- qibtə
- 1.is. <ər.> Başqasının üstünlüyünü, müvəffəqiyyətini, xoşbəxtliyini və başqa yaxşı cəhətlərini görüb, bunların özündə də olmasını arzulama, bunların həsrətini çəkmə. Cəmil Tahiri tanıdı və onun məharətinə qibtə ilə baxıb, xəfifcə bir tərzdə gülümsədi. M. Hüs.. <Şagirdlərdən> bir çoxu hörmət, bəzisi də qibtə hissi ilə Mehmanın vəsiqəsinə baxmaq istəyirdi. S. R.. Nərgiz xanımın kitabxanası isə həkimlər aləmində qibtə doğuran çox zəngin kitabxana idi. Ə. M.. Qibtə etmək – başqasının üstünlüyünü, müvəffəqiyyətini, xoşbəxtliyini və başqa yaxşı cəhətlərini görüb, bunların özündə də olmasını arzu etmək, həsrətini çəkmək. Əhməd Əşrəf kimi yoldaşlarına qibtə edərək: «Bəxtiyar adamlar!» deyirdi. A. Ş.. Müdərrislərimiz ondakı məharətə qibtə edirdilər. İ. Ə.. Qibtə edəsiniz də mənə, şübhəsiz, siz məndən min dəfə bəxtəvərsiniz. O. S.. // Bəzən paxıllıq mənasında da işlənir.2.is. <ər.> Kompas, qibləni göstərən.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.